...problemy...

...problemy...problemiki...
Życie dostarcza mi rozrywek wielu... codziennie praktycznie rodzą się nowe (bądź odradzają stare) problemy... Niektórzy mówią, że narzekam, że właściwie nic nie robię, żeby było lepiej... Mają rację... tak mi się wydaje - w końcu to moi przyjaciele tak mówią - oni mnie znają...
Ale największy problem to taki, że nie wiem jak radzić sobie z pozostałymi problemami... Wiadomo - trzeba je rozwiązać...
...pytanie tylko jak?
Odpowiedź: (najprostsza jaka chyba istnieje)... rozwiązać je po kolei... tak - po kolei, jeden po drugim, aż znikną wszystkie, albo chociaż w części...
Strategia świetna... problem (kolejny;) ) w tym, że moich problemów nie da się rozwiązywać jeden po drugim... trzeba coś wymyślić, żeby rozwiązać je naraz...
Dlaczego? A no dlatego, że są ściśle ze sobą powiązane... taki węzeł gordyjski, tylko że nie da się rozwiązać go jednym cięciem... no chyba, że najpierw ciąć w poprzek, a później po skosie (Ci co wiedzą o co chodzi, to się domyślą jak się takie cięcie nazywa...)... ale to mocno nie w moim stylu... z reszta i nie "okazja" do stosowania takowych cięć...
Czyli jeden sposób, to zakasać rękawy i wziąć się do roboty... najlepiej od początku... i nie dać się i "dokopać życiu" (jak to określił jeden z trzech:P)... i tak zamierzam zrobić... jak uspokoję myśli, jak wyciszę umysł, tak, żeby był w stanie wygenerować jedną, sensowną, genialną strategie na radzenie sobie z problemami...
Kwestia tego, że ostatnio mój mózg nie bardzo chce odpoczywać... cały czas pracuje na wysokich obrotach... po prostu się mocno pogubił i mam mętlik w głowie...
Właściwie się to tyczy tego, że pogubiłem się sam, a nie mój mózg... chociaż sam nie wiem...
Nie wiem komu mogę zaufać, kto jest moim wrogiem, a kto przyjacielem (znaczy się oprócz tych pewnych;) )... z kim mogę szczerze i bez ogródek pogadać, a komu nie powinienem mówić nic, albo bardzo niewiele... jak bardzo mogę dać siebie poznać, a kiedy skryć się pod płaszczem tajemniczości (a niektórym chyba za dużo swojego "ja" pokazałem... przez co wydaje mi się, że z nimi się zmieniły...) nawet się gubię w tym co czuję, do kogo czuję, jak się czuję... nie wiem nawet czy dany dzień jest udany, czy może nie... nie umiem wartościować...
Dodatkowym utrudnieniem jest to, że na "wygnaniu" nie mam za bardzo z kim szczerze pogadać (oprócz P. - on jest zawsze... na wyciągnięcie ręki... no może prawie zawsze...)... Wiem - są komunikatory... ale komunikator mi nie zastąpi rozmowy w cztery oczy, parku koło ROSiRu, bilarda w ósemce, dziewczyn uprawiających jogging (które były często inicjatywą rozmów bardzo-ważnych), Matysówki, albo nagłej i niespodziewanej wyprawy do Kolbuszowej...
Jeszcze - tak, żeby było ciekawiej - brakuje mi pewnych rozmów tutaj - na "wygnaniu"... które kiedyś się toczyły, a teraz tak jakby zanikły - nie wiem, może brak czasu, a może jakaś inna przyczyna to spowodowała...
Sumując to wszystko, moje zagubienie się pogłębia... czekam aż dosięgnę dna... może usłyszę pukanie z dołu...
Nie zmienia to faktu, że pozostaje wiecznym optymistą, romantykiem i takie tam co w moim opisie są... zmieniam się, z każdą chwilą... ale nie o pełne 180 stopni... wychylę się najwyżej o parę stopni w lewo, albo w prawo... ale pozostanę sobą... mam nadzieję...
I chyba powinienem dojrzeć... bo póki co to jestem raczej dużym dzieckiem, który za dużo oczekuje od świata... ma zbyt wyidealizowane poglądy... i jest mocno naiwne...

Motto na dzisiaj: "Walcz, raz na ringu, a raz w klatce, walcz walcz walcz..." (Masayskie nakazanie)

Dzięki tym którzy są... nie dlatego, że muszą, ale dlatego, że chcą...

A kiedyś napisze o obserwacjach, jakie przeprowadziłem "przy okazji" mojego nijakiego humoru... Temat: "Reakcja ludzi na :( i :| " (wprawdzie wyniki nie zachwycają, wręcz lekko dołują, jednak lepiej wiedzieć jak jest... a nie łudzić się, że jest lepiej...)

Pozdrawiam (wieczny optymizm)...

Ł.